در مقاطی آستان قدس به سرمایه فروشی روی آورده است؛ همانطور که دولت نفت فروشی میکند. به طور خاص زمینهای آستان قدس به نوعی در اختیار مردم قرار گرفته که آستان برای همیشه از اکثر منافع آن محروم شده است. به عنوان مثال گفته میشود 43 درصد از اراضی مشهد متعلق به آستان قدس است، اما واقعیت آن است که عمده این اراضی به مردم واگذار شده و آستان قدس عایدی چندانی از آنها ندارد. این سرمایه فروشی مولد وقف و مورد پسند عمده واقفان نیست، پدیده سرمایه فروشی عوارضی برای آستان قدس داشته است، یکی از مهمترین این عوارض این است که تصویر بیرونی بسیار پردرآمد و پر پول از آستان قدس در اذهان مردم شکل گرفته که با واقعیت فاصله زیادی دارد.
علت شکل گیری این تصور این است که درآمدهای بیزحمت ناشی از سرمایه فروشی حاصل شده و مثل نفت که کشور را به رفتار «بچه پولداری» دچار کرده، سرمایه فروشی هم آستان را به رفتاری مشابه دچار کرده است. ورود به مال سازی، ناشی از سرمایه فروشی است.
اما واقعیت این است که ابعاد فعالیتهای اقتصادی ما در قیاس سازمانهای دیگر بسیار کم است. سامانه شفافیت سازمان اقتصادی در منظر عمومی است و مردم میتوانند درآمد سازمان اقتصادی آستان را با درآمد سازمانهای مشابهی مثل شستا(شرکت سرمایه گذاری تأمین اجتماعی) مقایسه کنند. شرکت سرمایه گذاری تأمین اجتماعی نزدیک به 20 برابر سازمان اقتصادی آستان قدس رضوی است. برخی شرکتهای پتروشیمی و نفت و گاز هم به تنهایی 20 برابر بخش اقتصادی آستان قدس هستند. کافی است سایت 100 شرکت برتر کشور را مشاهده و اعداد و ارقام را با سامانه شفافیت آستان قدس مقایسه کنید و متوجه خواهید شد که ابعاد مالی آستان قدس آنطور که تصور میشود، نیست.
