متن زیر یافتههایِ مختصرِ تحلیلی است از دورهی دوماههی آموزشی سربازی. این دورهی آموزشی در یکی از پادگانهای «ارتش جمهوری اسلامی» برگزار شده است. گرچه لحن یادداشت انتقادی است، اما باید اذعان کرد که در این پادگان اصلاحات زیادی صورت گرفته بود و واقعیتهای آن با تلخیهایی که از دورهی آموزشی شنیده بودیم، فاصلهی زیادی داشت. اینجا ما را «دانشجو» خطاب میکردند، با احترام صحبت میکردند، به کسی توهین نمیشد، کمتر از تنبیه استفاده میشد، کیفیت غذاها خوب بود، فرماندهان گوش شنوا داشتند و مشکلات را میشنیدند، به بچهها مرخصیهای خوبی داده میشد و... . به قول مسئولان، آنجا یک مرکز فرهنگی بود. با این حال نکات زیر برای نویسنده قابل تأمل بود.